Terapia IFS: Jak działa system wewnętrznej rodziny
Terapia IFS (Internal Family Systems) to nowoczesna metoda psychoterapii, która pomaga odkrywać i uzdrawiać nasze wewnętrzne części – różne subosobowości, które tworzą nasz umysł. Dzięki pracy z systemem wewnętrznej rodziny, IFS umożliwia głęboki wgląd w to, jak nasze emocje, przekonania i mechanizmy obronne wpływają na nasze życie. W artykule dowiesz się, na czym polega terapia IFS, jak działa rdzeń Self, oraz dlaczego ta metoda jest skuteczna w połączeniu z psychodelikami.
Cytat C.G. Junga doskonale oddaje istotę pracy w terapii IFS, w której kluczowym celem jest odkrywanie i integrowanie naszych nieuświadomionych części.
W tym kontekście „nieświadome” to nasze różne części osobowości, które niosą w sobie zarówno emocje, jak i wspomnienia, często powiązane z wcześniejszymi traumami, które zostały wyparte lub ukryte, by chronić nas przed bólem.
Te wewnętrzne części – takie jak krytyk, kontroler, czy wewnętrzne dziecko – mogą działać na naszą niekorzyść, jeśli pozostają niezauważone.
Ich działania mogą prowadzić do automatycznych reakcji, emocjonalnych zawirowań, a nawet do decyzji, których konsekwencji nie rozumiemy, a które wydają się nieuniknione – jakby były częścią „przeznaczenia.”
Zamiast świadomego wyboru, pozwalamy tym ukrytym, nieświadomym siłom przejąć kontrolę nad naszym życiem, co często powoduje cierpienie i poczucie bezsilności.
IFS pomaga wydobyć te części z cienia nieświadomości, umożliwiając nawiązanie z nimi dialogu. Właśnie wtedy, gdy uczynimy nieświadome świadomym, możemy zacząć wprowadzać zmiany.
Każda z tych części nosi w sobie fragment naszego bólu, ale także potencjał do uzdrowienia. Dopiero wtedy, gdy te części zostaną zrozumiane, zaakceptowane i zintegrowane, możemy wyzwolić się z cykli, które wcześniej wydawały się nam nieuniknione.
Źródłem wielu naszych problemów, jak sugeruje Jung, jest właśnie to, co zostało odłożone na bok – to, czego nie chcemy zobaczyć w sobie, a co mimo wszystko wpływa na nasze życie.
Przez uświadomienie sobie tych części i zrozumienie, dlaczego działają tak, jak działają, możemy odzyskać poczucie kontroli i sprawczości.
PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ:
Dialog z subosobowościami: Budowanie wewnętrznej harmonii
Odkryj, jak dialog z subosobowościami w terapii IFS pomaga budować wewnętrzną harmonię, uzdrawiać emocje i osiągać pełnię poprzez zrozumienie swojego ja.
Czym jest terapia IFS
Terapia Systemu Wewnętrznej Rodziny, znana jako IFS (Internal Family Systems), to nowatorski i skuteczny model psychoterapii opracowany w latach 80. XX wieku przez amerykańskiego psychoterapeutę Richarda C. Schwartza.
Inspiracją do stworzenia IFS była praca Schwartza z pacjentami cierpiącymi na zaburzenia jedzenia, którzy w swoich wypowiedziach często mówili o różnych częściach siebie, które wydawały się mieć odmienne opinie, pragnienia i potrzeby.
To skłoniło go do głębszej refleksji nad koncepcją „wewnętrznych części” i ostatecznie doprowadziło do stworzenia teorii, według której każdy z nas nosi w sobie złożony system różnych części osobowości.
IFS opiera się na założeniu, że każdy człowiek składa się z różnych podosobowości, które mają własne myśli, emocje i cele. Podosobowości te często wchodzą w konflikt lub działają w sposób niezgodny z naszym prawdziwym „Ja” czyli Self.
Według Schwartza, te części powstają jako reakcja na różne traumy, stresy czy trudne wydarzenia życiowe, aby chronić nas przed bólem lub cierpieniem.
Centralną ideą terapii IFS jest to, że każda osoba ma w sobie nieuszkodzone, mądre i pełne współczucia Self, które stanowi źródło uzdrowienia.
Self nie może zostać zniszczone, a jego naturalnym stanem jest wiedza, jak przywrócić równowagę i harmonię w systemie wewnętrznych części. Celem terapii jest więc stworzenie bezpiecznej przestrzeni, w której klient ma możliwość nawiązania kontaktu z Self, co umożliwia zrozumienie i uzdrowienie wewnętrznych części.
IFS jest z powodzeniem wykorzystywane jako psychoterapia oparta na dowodach, pozwalająca na uzdrawianie poprzez kontakt z wewnętrznymi częściami, zarówno tymi, które chronią, jak i tymi, które noszą w sobie ból. Dzięki temu procesowi klient może przywrócić równowagę w swoim wnętrzu i zbudować głębsze połączenie z własnym Self.
Co więcej, IFS to nie tylko metoda terapeutyczna. Jest to również sposób na poprawę osobistych i zawodowych relacji oraz lepsze zrozumienie samego siebie.
Cele terapii IFS
Celem terapii IFS nie jest wyeliminowanie żadnej z części osobowości, lecz wspieranie ich w taki sposób, aby pełniły bardziej konstruktywne i wspierające role dla całego systemu wewnętrznego.
Każda z tych części odgrywa swoją specyficzną funkcję, nawet jeśli czasami wydaje się ona szkodliwa lub destrukcyjna. W miarę rozwoju osobowości, subosobowości tworzą złożony system interakcji, który nieustannie ewoluuje i dostosowuje się do zmian, jakie zachodzą w danej roli czy emocjach.
Terapia IFS skupia się na wprowadzeniu harmonii w tym wewnętrznym systemie. Kluczowe jest tutaj wzmacnianie rdzenia, czyli Self – części naszego ja, które posiada zdolność do kierowania i zarządzania wszystkimi innymi częściami.
Celem terapeuty jest pomóc klientowi odkryć i umocnić Self, aby mogło pełnić rolę silnego, stabilnego lidera dla całego wewnętrznego systemu.
Gdy rdzeń Self zaczyna działać w pełni, inne części systemu przestają przejmować nadmierną kontrolę i zaczynają współpracować, oferując swoje unikalne zasoby oraz wsparcie, jednocześnie szanując decyzje podejmowane przez Self.
Taka równowaga nie tylko redukuje wewnętrzne konflikty, ale również pomaga zintegrować pozytywne intencje poszczególnych części osobowości, które wcześniej mogły działać w sposób niekorzystny.
W efekcie, klient uzyskuje większą elastyczność emocjonalną i psychologiczną, a także zdolność do podejmowania zdrowszych decyzji i bardziej świadomego kierowania swoim życiem.
Solidny fundament metody IFS
1. Obecność / Uważność
Obecność to klucz do skutecznej pracy z subosobowościami. Gdy jesteś obecny tu i teraz, z pełną świadomością tego, co czujesz i myślisz, dajesz sobie szansę na głębsze poznanie siebie. Zamiast unikać emocji czy trudnych myśli, pozwalasz sobie na ich świadome doświadczanie.
Przykład: Jeśli odczuwasz niepokój, zamiast go odpychać, spróbuj pozostać z tym uczuciem. Zauważ, gdzie w ciele je czujesz, jakie myśli się z nim wiążą, a potem spróbuj podejść do niego z ciekawością. Może odkryjesz, że ta część ciebie ma ważny komunikat, który wcześniej ignorowałeś.
2. Brak oczekiwań
Gdy pracujesz nad swoimi subosobowościami, ważne jest, by nie wymagać od siebie natychmiastowej zmiany. Każda część ciebie ma swoje zadanie i wartość, nawet jeśli wydaje się niewygodna. Dając sobie przestrzeń na swobodny rozwój bez presji, łatwiej osiągniesz wewnętrzną równowagę.
Przykład: Jeśli w trakcie pracy nad sobą pojawia się wewnętrzny krytyk, nie walcz z nim. Zamiast tego przyjmij, że ta część ciebie ma swoje powody, by istnieć. Może chce cię chronić przed zranieniem lub porażką. Pytając ją o to, co naprawdę próbuje osiągnąć, zamiast oczekiwać, że zniknie, możesz lepiej zrozumieć jej rolę.
3. Akceptacja
Akceptacja to fundament pracy z subosobowościami. Kiedy zaczynasz przyjmować każdą część siebie taką, jaka jest – zarówno te pozytywne, jak i te trudne – dajesz sobie przestrzeń do autentycznego uzdrowienia. Każda część ciebie zasługuje na uwagę i zrozumienie, nawet jeśli nie zawsze jest to łatwe.
Przykład: Masz w sobie część, która często czuje się zraniona i reaguje gniewem. Zamiast się na nią złościć, spróbuj zaakceptować, że gniew jest sygnałem, iż coś jest dla ciebie ważne. Może ta część ciebie czuje się zaniedbana i pragnie uznania. Akceptując ją, otwierasz drzwi do głębszego dialogu i uzdrowienia.
4. Ciekawość
Ciekawość to niezwykle pomocna postawa w pracy z subosobowościami. Zamiast odrzucać lub oceniać swoje wewnętrzne części, podchodzisz do nich z pytaniami. Dzięki temu możesz dowiedzieć się, dlaczego pewne emocje się pojawiają i jaka jest ich prawdziwa intencja. Ciekawość otwiera nowe perspektywy i pomaga budować lepsze zrozumienie siebie.
Przykład: Jeśli zauważasz, że często odczuwasz lęk w pewnych sytuacjach, zapytaj siebie: „Skąd ten lęk się bierze? Czego się boję? Jak ta część próbuje mnie chronić?” Zamiast od razu próbować pozbyć się lęku, daj sobie czas na zrozumienie jego źródła.
5. Zaufanie do siebie
Na końcu tej drogi znajduje się zaufanie do własnego JA, czyli tej części ciebie, która jest stabilna, spokojna i pełna mądrości. Twoje JA może być przewodnikiem dla reszty subosobowości, które, jeśli mu zaufają, będą wspierać cię w dążeniu do harmonii. Budowanie zaufania do siebie to proces, ale jest to kluczowy element w osiągnięciu wewnętrznej równowagi.
Przykład: Kiedy stajesz przed trudną decyzją, zamiast poddawać się wewnętrznym głosom lęku lub złości, spróbuj na chwilę skontaktować się ze swoim JA. To ono pozwoli ci spojrzeć na sytuację z większym dystansem, dając ci spokój i jasność myślenia.
Te pięć zasad nie powinny ograniczać się wyłącznie do sesji terapeutycznej. To fundamenty, które warto wprowadzić do całego swojego życia.
Gdy krok po kroku zaczniesz je stosować w codziennych sytuacjach, staniesz się bardziej świadomy swoich myśli, emocji i reakcji, a także lepiej zrozumiesz samego siebie.
Obecność w relacjach, akceptacja własnych słabości, ciekawość wobec trudnych sytuacji, brak oczekiwań wobec innych i zaufanie do własnych decyzji mogą prowadzić do głębszej harmonii i spokoju.
Jak wygląda terapia IFS
Terapia IFS składa się z kilku kroków, które prowadzą do uzyskania pełniejszego zrozumienia siebie i swoich wewnętrznych części. Klient pracuje z terapeutą, aby stopniowo odkrywać te subosobowości, a następnie wypracowywać strategie integracji tych części i uzdrawiania ich relacji z Self.
Identyfikacja części
Na pierwszym etapie terapii klient wspólnie z terapeutą zaczyna identyfikować różne części swojego umysłu, które odpowiadają za jego emocje, zachowania oraz reakcje na różne sytuacje życiowe. Klient może dostrzec części, które są związane z bólem, lękiem, wstydem, a także te, które pełnią funkcje ochronne i kontrolne.Rozpoznanie emocji
Gdy poszczególne części zostaną rozpoznane, terapeuta pomaga klientowi nawiązać z nimi relację, rozpoznać uczucia, które są z nimi związane, oraz zrozumieć, w jaki sposób te emocje wpływają na codzienne funkcjonowanie. Na tym etapie klient uczy się uwalniać stłumione emocje, które często są źródłem nieświadomego cierpienia.Praca z rzeczywistym problemem
Po uwolnieniu emocji, terapia przechodzi do pracy z rzeczywistymi problemami, które części te starają się rozwiązać. Części te często pełnią ekstremalne role w celu ochrony klienta przed bolesnymi wspomnieniami lub trudnymi emocjami. Terapeuta uczy klienta, jak te role mogą zostać zmienione, aby części te mogły działać w bardziej zdrowy i zrównoważony sposób.
Trzy główne role wewnętrznych części
Według modelu IFS, nasze wewnętrzne części mogą pełnić różne funkcje. Schwartz, twórca IFS, wyróżnia trzy główne role:
Menedżerowie: Są to części odpowiedzialne za kontrolowanie codziennego życia, radzenie sobie z emocjami i zadaniami, a także zarządzanie otoczeniem. Ich celem jest utrzymanie równowagi i zapobieganie sytuacjom, które mogłyby wywołać cierpienie. Menedżerowie starają się unikać konfrontacji z bolesnymi uczuciami, tłumiąc je w sobie.
Wygnańcy: To części, które noszą w sobie najwięcej bólu, lęku, traumy i wstydu z przeszłości. Często są ukrywane przez menedżerów, ponieważ ich ujawnienie wywołałoby intensywne emocje, które mogą być trudne do zniesienia. Wygnańcy są jak „zakopane” fragmenty naszej świadomości, które czekają na uzdrowienie.
Strażacy: Działają, gdy wygnańcy zaczynają wywoływać zbyt silne emocje. Strażacy mają na celu stłumienie tych uczuć poprzez odwracanie uwagi, np. poprzez używanie alkoholu, pornografii, substancji psychoaktywnych, objadanie się lub inne zachowania kompulsywne. Ich rola jest zazwyczaj bardziej reaktywna i doraźna.
Wewnętrzne Self
Kluczowym elementem terapii IFS jest założenie, że każdy człowiek posiada w sobie rdzeń, nieuszkodzone Self. Jest to nasza wewnętrzna esencja, która charakteryzuje się współczuciem, mądrością i zdolnością do uzdrawiania.
Self jest źródłem równowagi i integracji dla naszych części, i to właśnie z tej pozycji możemy nawiązać relację z naszymi subosobowościami. Self nie pełni roli kontrolera, lecz lidera — pomaga zarządzać wewnętrznymi konfliktami w sposób spokojny i zrównoważony.
Self ma wiele pozytywnych cech, które są nazywane „8 C.” Te cechy to:
- Zaufanie
- Spokój
- Kreatywność
- Przejrzystość
- Ciekawość
- Odwaga
- Współczucie
- Łączność
Dzięki kontaktowi z Self, klient może z większą klarownością i współczuciem podejść do swoich wewnętrznych części, rozpoznając ich potrzeby oraz motywacje.
Proces terapeutyczny krok po kroku
Terapia IFS przebiega zgodnie z pewnym schematem, który ma na celu pomóc klientowi nawiązać relację z jego częściami i uzdrowić wewnętrzne konflikty. Typowy proces można opisać w sześciu krokach:
Znajdź: Pierwszym krokiem jest zidentyfikowanie części, które wymagają uwagi. Może to być część związana z lękiem, bólem, wstydem lub innymi silnymi emocjami.
Skup się: Następnie klient wraz z terapeutą koncentruje swoją uwagę na tej części. Ważne jest, aby ta część mogła się „ujawnić” i być dostrzeżona bez oceny.
Treść: Klient opisuje tę część i jej rolę w swoim życiu. Może to obejmować zarówno emocje, jak i konkretne wspomnienia lub sytuacje, które wywołują tę część.
Odczucia: Klient zastanawia się nad tym, jakie uczucia wiążą się z tą częścią. Często są to silne, tłumione emocje, takie jak strach czy gniew.
Zaprzyjaźnij się: Kluczowym krokiem w terapii jest nawiązanie relacji z tą częścią. Klient, pod okiem terapeuty, wyraża ciekawość wobec tej części, zamiast ją odrzucać lub tłumić.
Strach: Ostatnim krokiem jest zapytanie części, czego się boi i czego by się obawiała, gdyby przestała pełnić swoją rolę. To pozwala na głębsze zrozumienie jej funkcji i potrzeb.
Narzędzia pomocnicze
Terapeuci IFS często korzystają z różnych narzędzi, aby ułatwić klientowi proces poznawania i uzdrawiania swoich wewnętrznych części. Mogą to być:
- Ćwiczenia relaksacyjne
- Wizualizacja
- Medytacja i mindfulness
- Prowadzenie dziennika
- Tworzenie wykresów relacji między Self a poszczególnymi częściami
Każde z tych narzędzi pomaga klientowi nawiązać głębszy kontakt z jego wewnętrznym światem i wprowadzić pozytywne zmiany w relacji między różnymi częściami umysłu.
Dlaczego metoda IFS jest idealna w połączeniu z terapią psychodeliczną
Coraz większą popularność zdobywa połączenie terapii IFS z terapią psychodeliczną, zwłaszcza przy użyciu takich substancji jak psylocybina czy MDMA, w kontrolowanych warunkach terapeutycznych. Oto kilka powodów, dlaczego te dwa podejścia idealnie się uzupełniają:
Zwiększenie wglądu: Psychodeliki mają zdolność do tymczasowego rozluźnienia mechanizmów obronnych i „otwarcia” klienta na głębsze zrozumienie siebie. W połączeniu z IFS, klienci mogą łatwiej uzyskać dostęp do uwięzionych części osobowości i pracować nad ich integracją.
Zwiększenie współczucia: Psychodeliki, zwłaszcza MDMA, znane są z wywoływania silnych uczuć współczucia, zarówno wobec siebie, jak i innych. W terapii IFS kluczowe jest rozwijanie współczucia dla poszczególnych części siebie, co może być wzmocnione przez psychodeliki.
Leczenie traumy: IFS i terapia psychodeliczna mają podobne podejście do leczenia traumy. Obie metody umożliwiają klientom bezpieczne przeżywanie i przetwarzanie traumatycznych doświadczeń, co może prowadzić do głębokiego uzdrowienia.
Rozpuszczanie ego: Psychodeliki są znane z wywoływania tzw. „rozpuszczenia ego”, co może umożliwić zobaczenie swoich części z innej perspektywy — bardziej z poziomu prawdziwego Ja (Self). To ułatwia proces integracji i uzdrawiania.
Badania i praktyka kliniczna
Chociaż połączenie IFS z psychodelikami jest stosunkowo nowe, istnieje coraz więcej badań, które potwierdzają skuteczność tego podejścia.
Terapia psychodeliczna z wykorzystaniem IFS była stosowana w leczeniu PTSD, depresji opornej na leczenie, oraz innych zaburzeń psychicznych.
Badania nad MDMA oraz psylocybiną, prowadzone przez takie organizacje jak MAPS (Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies), wskazują na duży potencjał tego podejścia w leczeniu traum.
Integracja psychodelików z pracą w modelu IFS pozwala na głębszą i bardziej trwałą pracę z emocjami i traumami, ponieważ pacjenci mogą łatwiej dostrzec i zrozumieć swoje wewnętrzne części.
Czy warto dzielić umysł na części
To pytanie dotyka bardzo ważnej kwestii, którą można sprowadzić do wyboru między różnymi podejściami do pracy z umysłem. Z jednej strony mamy takie modele jak terapia IFS, które rozbijają umysł na części — subosobowości jak wewnętrzne dziecko, krytyk, menedżer — a z drugiej, mamy bardziej zintegrowane podejścia, jak buddyzm, który postrzega umysł jako całość i dąży do zrozumienia jego natury bez rozdrabniania go na fragmenty.
W kontekście IFS, dzielenie umysłu na części ma na celu ułatwienie pracy terapeutycznej. Dzięki rozpoznaniu różnych aspektów swojego wewnętrznego świata, człowiek może lepiej zrozumieć, skąd pochodzą jego trudności, jakie mechanizmy obronne w nim działają, i w jaki sposób może nawiązać dialog z tymi fragmentami siebie, które były odrzucane lub tłumione.
To jest bardziej pragmatyczne podejście do pracy nad emocjami i traumą — zamiast próbować zrozumieć cały umysł naraz, rozbijamy go na mniejsze, łatwiejsze do zrozumienia fragmenty.
IFS zakłada, że te subosobowości powstały w wyniku naszego doświadczenia życiowego i traumy, które „podzieliły” nasz umysł na części, starające się nas chronić. Terapia pozwala na pracę z tymi częściami, nie po to, aby je odrzucić, ale zintegrować w bardziej harmonijną całość, kierowaną przez prawdziwe „Self”, czyli jaźń.
Buddyzm: Umysł jako całość
Buddyzm z kolei podchodzi do umysłu bardziej holistycznie, postrzegając go jako przepływ doświadczeń, który należy obserwować i zrozumieć w całości. W medytacji, umysł nie jest dzielony na fragmenty, lecz raczej obserwowany w jego naturalnym stanie, aby rozpoznać mechanizmy, które prowadzą do cierpienia.
Buddyzm widzi pragnienia, przywiązania i ego jako źródła cierpienia, a praktyki takie jak medytacja mają prowadzić do przekroczenia iluzji ego, zamiast rozpracowywania jego poszczególnych aspektów.
Czy IFS to droga na około?
Można powiedzieć, że IFS jest bardziej konkretne i skupione na rozwiązaniu konkretnych problemów psychologicznych, takich jak traumy czy negatywne wzorce zachowań.
Buddyzm natomiast ma bardziej uniwersalny cel — wyzwolenie umysłu od cierpienia poprzez zrozumienie jego natury. Z perspektywy buddyjskiej, praca nad umysłem jako całością, bez rozbijania go na części, może wydawać się bardziej bezpośrednią ścieżką.
Decyzja, czy warto dzielić umysł na części, zależy od naszego celu. Jeśli chodzi o leczenie traumy, zrozumienie mechanizmów obronnych i uzyskanie dostępu do stłumionych emocji, IFS może być bardzo pomocne.
Z kolei, jeśli szukasz głębokiego zrozumienia natury umysłu i wyzwolenia od cierpienia na fundamentalnym poziomie, podejście buddyjskie może wydawać się bardziej odpowiednie.
Można spojrzeć na to w ten sposób: IFS pomaga posprzątać konkretne obszary umysłu, podczas gdy buddyzm dąży do pełnego oświecenia poprzez zrozumienie jego całkowitej natury.
Obie metody mogą być komplementarne, ale jeśli czujesz, że terapia IFS to droga na około, medytacja i obserwacja umysłu jako całości może być bardziej zgodna z twoją intuicją.
PRZECZYTAJ RÓWMNIEŻ:
Wewnętrzne dziecko: Jak się nim zaopiekować i odzyskać radość i spontaniczność
Odkryj, jak zaopiekować się wewnętrznym dzieckiem, by odzyskać radość, spontaniczność i emocjonalną harmonię, łącząc się z głęboko ukrytymi potrzebami i uczuciami.
Podsumowanie
Połączenie terapii IFS, psychodelików i filozofii buddyjskiej może stworzyć potężne narzędzie do osobistego rozwoju i uzdrowienia. Każda z tych metod wnosi coś unikalnego, a ich integracja może prowadzić do głębszego zrozumienia siebie, większej akceptacji i wewnętrznej harmonii.
Często najbardziej zranioną częścią nas samych jest nasze wewnętrzne dziecko – ta delikatna, pełna wrażliwości część, która nosi w sobie najgłębsze rany z przeszłości.
To ono, choć niewidoczne na co dzień, niesie ciężar doświadczeń, które pozostawiły trwałe ślady w naszej psychice. Zranienia z dzieciństwa, niezrozumienie, odrzucenie czy brak odpowiedniej opieki emocjonalnej – wszystkie te bolesne przeżycia, nawet jeśli nieświadomie, kształtują nasze dorosłe życie.
To właśnie nasze wewnętrzne dziecko najczęściej domaga się miłości i uznania, a jego cierpienie manifestuje się w różnorodnych emocjach, zachowaniach, a czasem w relacjach, które wciąż powtarzają dawne schematy.
Połączenie się z wewnętrznym dzieckiem to proces delikatny i wymagający dużej odwagi. Wymaga od nas akceptacji tego, co w sobie nosimy, niezależnie od tego, jak bolesne są wspomnienia, które mogą się pojawić.
To dziecko pragnie być zauważone, usłyszane, ale przede wszystkim chce poczuć, że jest kochane i bezpieczne. Otwierając się na jego ból, dajemy sobie szansę na głębokie uzdrowienie – na przemianę tego, co przez długi czas było wypierane lub tłumione.
Najważniejsze, co możemy zrobić, to dać temu wewnętrznemu dziecku bezwarunkową miłość i zrozumienie. To nie jest łatwe, bo często oznacza to stawienie czoła dawnym traumom i nieprzepracowanym emocjom.
Ale w tej miłości kryje się klucz do autentycznej transformacji. Gdy uznamy jego istnienie, gdy otoczymy je opieką, zaczynamy uwalniać siebie od dawnych ograniczeń. Nasze wewnętrzne dziecko, w pełni przyjęte i zaopiekowane, pozwala nam doświadczać życia w sposób bardziej wolny, pełen autentyczności i głębszego sensu.
Dopiero wówczas możemy w pełni poczuć jedność z sobą samym, przestajemy uciekać od przeszłości i jesteśmy gotowi, by z nową świadomością budować swoją przyszłość.
Terapia Systemu Wewnętrznej Rodziny (IFS) to głęboka i wszechstronna metoda pracy nad osobowością i zdrowiem psychicznym, która polega na zrozumieniu i zintegrowaniu różnych części siebie.
Jest to metoda, która zyskuje na popularności zarówno w tradycyjnej psychoterapii opartej na filozofii buddyjskiej, jak i w nowatorskich podejściach, takich jak terapia psychodeliczna. Połączenie tych trzech metod może prowadzić do jeszcze głębszego wglądu i szybszego uzdrowienia.
Źródło: https://www.psychologytoday.com/intl/therapy-types/internal-family-systems-therapy
#udostępniono zdjęcia dzięki uprzejmości unsplash.com
Przypominam Ci o swoim koncie na BayCoffee, czyli platformie do wspierania internetowych twórców. Klikając w link poniżej, możesz wesprzeć moją działalność stawiając mi wirtualną kawę.
