Dlaczego życie wydaje się takie skomplikowane: I jak je uprościć

Prawdopodobnie codziennie zadajesz sobie to samo pytanie: Dlaczego moje życie jest takie popieprzone? Albo przynajmniej: Dlaczego czuję się tak przytłoczony? A przecież masz dach nad głową, ciepłą wodę, internet i możesz w każdej chwili zamówić sushi z aplikacji.

A jednak jesteś zmęczony. Emocjonalnie rozciągnięty jak guma w starych gaciach. Mentalnie wypalony. I coraz częściej czujesz się zagubiony. Dlaczego?

Bo zamiast uprościć — komplikujemy. Sami sobie. Z zaskakującą systematycznością.

Zamiast iść prosto, wybieramy objazdy. Zamiast „nie, dziękuję”, mówimy „może”. Zamiast ciszy — hałas. Zamiast odpoczynku — kolejny kurs, plan, projekt. Bo to łatwiejsze niż zatrzymać się i spojrzeć prawdzie w oczy.

Bo właśnie tego się boimy najbardziej. Nie porażki. Nie tego, że coś się nie uda. Tylko prostoty.

Bo prostota nie daje nam niczego, za czym moglibyśmy się schować. Nie ma w niej dramatycznego „jestem zajęty”, które maskuje brak sensu. Nie ma lajków za to, że walczysz. Nie ma opowieści, którymi można przykryć wewnętrzną pustkę. Prostota jest naga. Bez osłonek. Bez fajerwerków.

I dlatego przeraża bardziej niż porażka. Bo porażka to spektakl. Możesz powiedzieć, że próbowałeś. Że się nie udało. Że życie cię przygniotło. A prostota? Prostota odbiera ci wszystkie wymówki. Zostawia tylko ciebie — z tobą samym.

I nagle nie ma się czym rozpraszać. W tej ciszy zaczynasz słyszeć siebie. Wiesz, czego chcesz. I jeśli tego nie robisz — wiesz też, że nie masz już na co zrzucić winy.

Dlatego właśnie wolimy zawalone kalendarze, kolejne cele, kolejne „muszę” i „trzeba”. Wolimy skomplikowaną porażkę od prostej prawdy, z którą naprawdę trzeba coś zrobić.

Przemysł motywacyjny, social media i cały ten coachingowy Disneyland karmią cię obietnicą: „Możesz wszystko. Wystarczy, że będziesz bardzo, bardzo chciał.” To bzdura!

Nie możesz wszystkiego. Nie masz nieskończonych zasobów energii, czasu, ani uwagi. A próba ogarnięcia miliona celów jednocześnie prowadzi cię prosto do krainy wypalenia, frustracji i poczucia, że coś z tobą nie tak.

Chcemy być najlepsi. W pracy. W łóżku. Na siłowni. Na Instagramie. W relacjach. Ale tak naprawdę chcemy tylko jednego – żeby nas wszyscy lubili i nikt nie pomyślał, że jesteśmy niewystarczający.

Więc zamiast żyć, próbujemy stale udowadniać coś sobie i innym. To nie życie. To więzienie.

Social media zrobiły z nas emocjonalne wraki. Bo gdzie nie spojrzysz, ktoś ma więcej: pieniędzy, lajków, mięśni, dzieci, podróży, szczęścia..

Ale wiesz, co widzisz? Przefiltrowaną wersję rzeczywistości. Reklamę. A ty porównujesz to do własnego zakulisowego życia pełnego niedomytych naczyń i niepoukładanych myśli.

Masz dostęp do wszystkiego. Każdy produkt, każda ścieżka kariery, każdy styl życia – jest na wyciągnięcie ręki. Ale im więcej opcji, tym więcej niepewności. A im więcej niepewności, tym mniej działania.

To się nazywa paraliż decyzyjny. I jest toksyczny.

Nie zrozum mnie źle – rozwój jest fajny. Ale nie wtedy, gdy staje się obsesją. Kiedy próbujesz „naprawić siebie”, zakładając, że jesteś zepsuty. Bo wtedy twoje życie staje się wiecznym projektem poprawkowym. I nigdy nie będzie „wystarczająco dobre”.

Rodzina, szkoła, społeczeństwo – wszyscy mają wizję, jak powinieneś żyć. Ale nikt ci nie mówi, że to twoje życie. I że masz pełne prawo powiedzieć: Nie, dziękuję!

Problem w tym, że większość z nas nie wie, czego chce. Więc wybieramy to, czego chcą inni – i żyjemy życiem, którego nie czujemy.

Prawda jest taka: życie jest trudne, kiedy próbujesz uciec od siebie.

Gdy gonisz za czymś, co nie twoje. Gdy próbujesz spełniać cudze oczekiwania. Gdy żyjesz w wiecznym niedoczasie, z przeciążonym mózgiem i wiecznie rosnącą listą do zrobienia.

Ale życie staje się proste, gdy robisz mniej, ale z sensem. Gdy wybierasz to, co cię naprawdę obchodzi. Gdy odpuszczasz to, co ci nie służy.

Nie potrzebujesz nowej aplikacji do produktywności. Potrzebujesz odwagi, żeby powiedzieć dość.

Bo w prostocie jest moc. W odcięciu się – ulga. A w byciu sobą – spokój.